เล่าช่วงเวลาขณะนั่งดูพระอาทิตย์ตกที่ริมทะเล

ที่เต็มไปด้วยกลิ่นกระดาษและความเงียบสงบ

ทำให้เกิดความรู้สึกเหมือนได้อยู่ในโลกของตัวเอง

ที่เต็มไปด้วยกลิ่นกระดาษและความเงียบสงบ

การได้ฟังบทสนทนาของผู้โดยสารรอบข้าง

เสียงฝนกระทบหลังคาสังกะสีเบาๆ

ความมืดในครั้งนี้ไม่ได้ทำให้รู้สึกกลัว

คือบทเรียนชีวิตที่ไม่มีในตำรา

โลกยังมีความเรียบง่ายให้หลงรักอยู่

แต่กลับรู้สึกว่าได้สื่อสารกับจักรวาลทั้งหมด

เสียงฝนตกเป็นจังหวะคล้ายบทเพลงที่ไม่ต้องมีคำร้อง

เหมือนได้ย้อนกลับไปอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่มีใครเร่งรีบ

ทั้งโลกเหมือนสงบและเปิดโอกาสให้เราได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น

ความกลัวอาจทำให้เราหยุดนิ่ง

ในยุคที่ทุกอย่างเร็วและเร่งรีบ

ร้านกาแฟเล็กๆ กลายเป็นสถานที่หลบหลีกความวุ่นวายของเมือง

ความไม่สมบูรณ์แบบคือความจริงของมนุษย์

การเดินทางคนเดียวไม่ใช่แค่การไปเที่ยวคนเดียว

ในชีวิต ไม่มีใครไม่เคยล้มเหลว

เรื่องราวของการเดินทางคนเดียว